ΑΔΟΛΦΟΣ
Ο ΑΓΩΝ ΜΟΥ MEIN KAMPF
Απο μία σύμπτωση γεννήθηκα στο Μπραουνάου αμ-Ινν.
Σπάνια συλλογιζόμουν το μέλλον. Πάντως δεν είχα καμμιά διάθεση να κάνω μια σταδιοδρομία όπως του πατέρα μου. Νομίζω όμως πως το ρητορικό μου τάλεντο αρχίζει απο τότε να διαφαίνεται στις συζητήσεις με τους φίλους μου, που πάντοτε σχεδόν κατάφερνα να τους πείθω: είχα γίνει ένας μικρός αρχηγός, εγώ που δεν μπορούσα να καθοδηγήσω τον ευατό μου. Πάντως ήμουν καλός μαθητής και έβρισκα εύκολη τη μελέτη.
Στις ελεύθερες ώρες μου έπαιρνα μαθήματα τραγουδιού στον κόρο της εκλησσίας του Λάμπαχ, κι έβρισκα σ αυτό μια μοναδική ευκαιρία να μεθώ με τις υπέροχες τελέτές. Τι πιο φυσικό λοιπόν να θεωρώ άξιο κάθε προσπάθειας το να γίνω αιδεσιμότατος στο αβαείο όπως άλλοτε ο πατέρας μου? Αλλά οι νεανικές φιλοδοξίες του πατέρα μου δεν είχαν καμμία σχέση με τα ρητορικά ταλέντα, ούτε ήσαν τόσο δυνατές ώστε να επιδράσουν στο μέλλον του απογόνου του. Έτσι δεν μπορούσε τίποτα να καταλάβει απ' όλα αυτά και στεκόταν πάντα σκεφτικός μπροστά σ' αυτη τη διάσταση της φύσης.
Πραγματικά, αυτή η κλίση σε λίγο εξαφανιστηκε κι έδωσε τη θέση της σε άλλες ελπίδες που ανταποκρίνονταν περισσότερο στο ταπεραμέντο μου. Ψάχνοντας στην πατρική βιβλιοθήκη, βρήκα διάφορα στρατιωτικά βιβλία και αναμεσά τους μια λαική έκδοση του Γαλλογερμανικού πολέμου του 1870-71. Ήταν δύο τόμοι εικονογραφημένου ημερολογίου της εποχής εκείνης και έγινε το πιο αγαπημένο μου βιβλίο. Σε πολύ μικρό διάστημα ο μεγάλος αυτός ηρωικός πόλεμος πέρασε στο πρώτο πλάνο της ασχολίας μου. Συγκέντρωνα όπου έβρισκα κάθε τι που αναφερόταν στον πόλεμο και στα στρατιωτικά.
Τα μαθήματα του σχολείου δεν μου έπαιρναν πολλή ώρα κι έτσι προτιμούσα να γυρίζω στον ήλιο παρά να μένω κλεισμένος. Σήμερα όταν οι πολιτικοί μου αντίπαλοι εξετάζοντας με υπερβολική αφοσίωση προς το καθήκον, τα παιδικά μου χρόνια, καταγγέλουν με κάποια παραποίηση, ότι αυτός ο Χίτλερ ήταν κι απο παιδί έτσι, εγώ ευχαριστώ το Θεό που μου δίνει την ευκαιρία να ξαναζήσω εκείνη την ευτυχισμένη εποχή. Το λιβάδι ή το δάσος ήταν τα αγαπημένα μου καταφύγια μετά απο κάθε τέτοια συζήτηση με τον πατέρα.
Έπρεπε να σπουδάσω.
Απο τους τρόπους μου αλλ' ακόμα περισσότερο απο το ταπεραμέντο μου, ο πατέρας μου κατέληξε στο συμπερασμα ότι δεν είχα καμμία κλίση για κλασσικές σπουδές. Το Πρακτικό Λύκειο φάνηκε πως μου πήγαινε καλύτερα. Βεβαιώθηκε γι αυτό όταν πρόσεξε την εκπληκτική μου ευκολία στο σχέδιο, τέχνη που κατά την γνώμη του, στα αυστριακά Λύκεια, δεν της έδιναν σημασία. Ίσως ακόμη η ανάμνηση της δικιάς του σκληρής ζωής να του έδειχνε στα μάτια του, χωρίς ενδιαφέρον κάθε τι που δεν είχε σχέση με την πρακτική. Στο βάθος του πίστευε φυσικά ότι ο γιος του θα γινόταν υπάλληλος όπως κι αυτός. Η μίζερη νιότη του τον είχε κάμει να υπερεκτιμήσει περισσότερο τις λίγες του επιτυχίες που ήταν όμως καρπός της σκληρής επιμέλειας και της θέλησης του για δουλειά. Περήφανος γιατί ήταν παιδί των πραξεών του, ονειρευόταν για μένα μια θέση όμοια με τη δική του, ή αν ήταν δυνατόν και καλύτερη. Πίστευε σ' αυτό τόσο πολύ ώστε όλες του οι φροντίδες στράφηκαν στο πως θα καλυτερεύσει την καρίέρα του γιού του.
Ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσα να αρνηθώ αυτό που ήταν η ζωή του. Η απόφαση του πατέρα μου ήταν απλή, σίγουρη και φυσική. Ένας άνθρωπος με το χαρακτήρα του, που η σκληρή πάλη για την υπαρξή του τον είχε κάνει δεσποτικό, δεν εννοούσε να αφήσει τα παιδιά του, άπειρα και ανεύθυνα, ν' αποφασίσουν για την καριέρα τους.
Έκρινε πως εκεί, στο πιο κρίσιμο σημείο του μελλοντός των παιδιών τους, οι γονείς επιδεικνύουν μια αξιόμεμπτη και ολέθρια στάση, αντίθετη προς τις ηθικές αρχές και τις πατρικές ευθύνες, και ασυμβίβαστη προς την συναίσθηση του καθήκοντος.
Έμελλε όμως τα πράγματα να συμβούν αλλιώς.
Μελέτη Ιστορίας σημαίνει, αναζήτηση των αποφασιστικών αιτιών που γέννησαν ένα ιστορικό γεγονός. Ο δρ. Ποτς προσωποποιούσε αυτό το σύστημα. Ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος με άγρια όψη αλλά γεμάτος καλωσύνη.
Μεγαλώνοντας βρήκα πως με ενδιέφερε περισσότερο κι η αρχιτεκτονική. Την έβλέπα τότε σαν ένα φυσικό συμπλήρωμα της ζωγραφικής και μέσα μου χαιρόμουν γιατί έτσι διαπλατύνονταν οι ορίζοντες της καλλιτεχνικής μου δραστηριότητας. καθόλου δεν φανταζόμουν ότι μια μέρα τα πράγματα θα περναν ένα τελείως διαφορετικό δρόμο.
Ήμουν 13 χρονών όταν έχασα ξαφνικά τον πατέρα μου. Μια προσβολή αποπληξίας, τον ξάπλωσε κατά γης ενώ ήταν όλο ζωντάνια και έβαλε τέλος, χωρίς πόνους στην γήινη καριέρα του. Όλοι λυπηθήκαμε πολύ. Η πιο μεγάλη του επιθυμία ήταν να βοηθήσει το γιό του να βρεί ένα επάγγελμα αποφεύγοντας τις δικές του ταλαιπωρίες. Πέθανε χωρίς να το πετύχει. Κι όμως, τελείως ασυνείδητα είχε ρίξει μέσα μου τους σπόρους για ένα μέλλον που ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος υποψιαζόμαστε. Επιφανειακά τίποτα δεν άλλαξε.
Το αντικείμενο των κρυφών μου πόθων και των διαρκών μου αγώνων έγινε πραγματικότητα σε μια μόνο στιγμή. Η μητέρα μου με τον φόβο της αρρώστιας μου με άφησε να εγκαταλείψω το Πρακτικό Λύκειο και να γραφτώ στην Ακαδημία. Ήταν ευτυχισμένες μέρες που μου φάνηκαν σαν όνειρο και που στο βάθος έμειναν μόνο όνειρο. Δύο χρόνια αργότερα ο θάνατος και της μητέρας, έβαλε απότομο τέλος σ' αυτήν την όμορφη προοπτική.
Θα γινόμουν "κάποιος" αλλά όχι υπάλληλος.
Η θεά της μιζέριας με πήρε πολλές φορές στην αγκαλιά της κι απείλησε να με τσακίσει. Η θελησή μου γίνηκε πιο δυνατή με τα εμπόδια και τελικά θριάμβευσε. Ευχαριστώ αυτά τα χρόνια που με έκαναν σκληρό και ικανό να είμαι σκληρός.
Ακόμα πιο πολύ ευχαριστώ αυτήν την εποχή που μ' έβγαλε απο την ανυπαρξία της εύκολης ζωής, που με αποτράβηξε απο την ντελικάτη φωλιά του παραχαιδεμένου αγοριού, που μου έδωσε ένα καινούργιο σκοπό στη ζωή, ριχνοντάς με άθελα μου σε ένα κόσμο φτώχειας κι αθλιότητας και που μ' έκανε έτσι να γνώρίσω αυτούς για τους οποίους έπρεπε αργότερα να αγωνισθώ.
Ήταν τότε που τα μάτια μου πρωτοαντίκρυσαν τους δύο κινδύνους που ως τότε μόλις γνώριζα τ' ονομά τους και που διόλου δεν υποπτευόμουν την τρομερή επιδρασή τους πάνω στο γερμανικό λαό: τον μαρξισμό και τον ιουδαισμό.
Η Βιέννη που τ' ονομά της σημαίνει για πολλούς ανθρώπους χαρά ξεγνοιασιά, τόπο γιορτης ευτυχισμένων θνητών, δεν είναι για μένα - αλλίμονο - παρά μια ζωντανή ανάμνηση της πιο θλιβερής περιόδου της ζωής μου.
Ακόμα και σήμερα το ονομά της ξυπνά μέσα μου την πικρή θύμηση πέντε χρόνων εξαθλίωσης. Πέντε χρόνια που για να ζήσω έκανα στην αρχή τον εργάτη, μετά τον ζωγράφο και που δεν μπορούσα παρ' όλα αυτά να χορτάσω την χρόνια πείνα μου, γιατί η πείνα ήταν τότε ο πιστός φύλακας που δεν μ' εγκατέλειψε ποτέ, ο σύντροφος που τα μοιράστηκε όλα μαζί μου. Κάθε βιβλίο που αγόραζα το πλήρωνα με πείνα. Μια παράσταση στην όπερα μου στοιχιζε το αυριανό φαγητό. Έμαθα τόσα πράγματα τότε, που ποτέ δεν τα φαντάστηκα. Έξω απο την αρχιτεκτονική μου, εκτός απο τις παραστάσεις στην όπερα, δροσιά στα νιάτα μου, δεν είχα αλλή χαρά απο τα βιβλία που γίνονταν κάθε τόσο και πιο πολλά.
Διάβαζα τότε πολύ και προχωρούσα σε βάθος.
Θα προσθέσω μάλιστα πως τότε σχηματίστηκαν μέσα μου όλες οι ιδέες κι οι θεωρίες που έγιναν αργότερα, η αδιάσπαστη βάση για τις ενεργειές μου. Απο τότε πολύ λίγα πράγματα προσέθεσα και τίποτα δεν άλλαξα.
Το αντίθετο.
Ο περίγυρος της νεοτητάς μου ήτο μικροαστικός, δηλαδή ένα κόσμος που είχε πολύ λίγους δεσμούς με εκείνους που στην πραγματικότητα είναι εργάτες χεορωνάκτες.
Απ' αυτήν την άποψη το πεπρωμένο μου με ευνόησε. Υποχρεωμένος να ξαναγυρίσω στον κόσμο της αθλιότητας και της υλικής ανασφάλειας που γνώρισε και ο πατέρας μου, αποτίναξα τις παρωπίδες της στενής μικροαστικής μου καλλιέργειας. Έμαθα απο τότε να διακρίνω τους ανθρώπους και να ξεχωρίζω μέσα απο την φτηνή και κούφια όψη τους ή μάλλον απο το χτυπητό παρουσιαστικό τους, την αληθινή φύση τους.
Δεν επιχειρώ να σπουδάσω κατά αυτόν τον τρόπο, εδώ, το κοινωνικό πρόβλημα. Στρατολογώντας απ' την άθλια στρατιά της, δυνάμεις, η φτώχια με βοήθησε περισσότερο να τη σπουδάσω παρά να γίνω εγώ ο ίδιος θύμα της. Κι όμως δεν μπορεί κανείς να πεί ότι σ' αυτή αξίζει η τιμή ότι το πειραματόζωο κατάφερε να επιζήσει μετά την εγχείρηση.
Η αβεβαιότητα για το καθημερινό ψωμί, μου φάνηκε σαν μια απο τις μελανότερες απόψεις αυτής της νέας ζωής.
Η αστάθεια του μεροκάματου είναι η πιο σοβαρή πληγή της αστικής οικονομίας.
Η πείρα έχει αποδείξει ότι τα υγιή στοιχεία και οι ζωντανές φύσεις μεταναστεύουν.
Ναι, η πείνα αφαιρεί κάθε σκοπό δημιουργίας σ' έναν υγιή οργανισμό και τον σπρώχνει να κυνηγά το εύκολο κέρδος.
Το διάβασμα δεν είναι σκοπός αλλά μέσον στον καθένα να συμπληρώσει το περίβλημα που του έχουν χαράξει η φύση και η καταγωγή του.
Ίσως ποτέ δεν θα ΄χα ασχοληθεί με του διπλανούς μου, αν την τρίτη ή τέταρτη μέρα που έπιασα δουλειά δεν με διέταζαν να γραφτώ στο συνδικάτο. Απέρριψα την πρόταση που μου είχε γίνει με τελείως προκλητικό τρόπο και δήλωσα ότι δεν έχω ιδέα του πράγματος και ότι δεν ανεχόμουν να υποχρεώσει κανένας να κάνω κάτι που δεν ξέρω. Φαίνεται ότι μόνο για αυτό το λόγο δεν μου κύρηξαν τον πόλεμο. Θα σκέφτηκαν ίσως ότι σε μέρικες μέρες θα συνετιστώ και θα κάνω την εγγραφή μου. Αλλά γελάστηκαν πέρα για πέρα. Πέρασαν 15 μέρες. Στα διαλείμματα της δουλειάς, μου δόθηκε η ευκαιρία να τους γνωρίσω καλά και καμιά δύναμη στον κόσμο δεν θα με υποχρέωνε να ενταχθώ σε έναν οργανισμό που οι εκπροσωποί του με είχαν τόσο απογοητεύσει.
Απο τις πρώτες μέρες κλείστηκα στον ευατό μου. Το μεσημέρι, ένα μέρος απο τους εργάτες πήγαιναν στις γειτονικές ταβέρνες, ενώ οι περισσότεροι έμεναν εκεί στον δρόμο και καταβρόχθιζαν το φτωχό φαγητό τους. Ήταν οι παντρεμένοι, που οι γυναίκες τους έφερναν την σούπα τους μέσα σε άθλια κατσαρόλα. Προς το τέλος της εβδομάδας μαζεύονταν στο δρόμο πάντα περισσότεροι, αργότερα κατάλαβα για πιο λόγο: συζητούσαν πολιτικά.
Εγώ έπιανα μια γωνιά και έπινα τη μποτίλια το γάλα μου, με ένα κομμάτι ψωμί. Μελετούσα προσεκτικά τον περιγυρό μου, ή μάλλον συλογιζόμουν την κακή μου τύχη.
Τους άκουγα να απορρίπτουν τα πάντα:
το Έθνος : επινόηση των καπιταλιστικών τάξεων - πόσες φορές δεν είπαν αυτήν την φράση!
την Πατρίδα : όργανο της μπουρζουαζίας για την εκμετάλευση της εργατικής τάξης
την αξία των νόμων: τρόπος για να χαλιναγωγηθεί το προλεταριάτο
τα σχολεία: ιδρύματα για την μαζική παραγωγή σκλάβων και δεσμοφυλάκων
η θρησκεία: μέσο για να εκμηδενίσουν το λάο και κατόπιν να τον απομυζήσουν καλύτερα
η ηθική: κανονάς ανόητης υπομονής προς χρήση των ηλιθίων.
Τίποτα δεν άφηναν που να μην το αφήσουν στο βούρκο.
Στην αρχή σιωπούσα, όμως αυτό δεν μπορούσε να διαρκέσει.
Τώρα συχνά η συζήτηση άναβε στον δρόμο. Πολεμούσα μαζί τους, μέρα τη μέρα καλύτερα πληροφορημένος πάνω στις θεωρίες τους, ώστε ήρθε η στιγμή που η λογική χτυπήθηκε απο τον πιο αναμφισβήτητο αντιπαλό της: τον τρόμο και την βία. Κάποιοι απο τους θαυμάσιους αυτούς συζητητές μου που είχαν αντίθετη γνώμη με υποχρέωσαν να μην ξαναπλησιάσω εκεί, αν δε θέλω να βρεθώ κάποτε γκρεμισμένος απο καμμιά σκαλωσιά. Μόνος, μη μπορώντας να προβάλλω καμμίαν αντίσταση, προτίμησα την πρώτη λύση και έφυγα, με μιαν ακόμη εμπειρία.
Παράτησα την δουλειά, τελείως αηδιασμένος, αλλά και αποφασισμένος να μην αγνοήσω ως το τέλος αυτή την κατάσταση. Μόλις πέρασε η πρώτη απογοήτευση, ξαναγύρισε με πιοτερη δύναμη η ισχυρογνωμοσύνη μου. Ήμουν σοβαρά αποφασισμένος να ξαναπάω εκεί. Άλλωστε, σε λίγες εβδομάδες τελείωσαν οι μικρές μου οικονομίες, και η πείνα ξανάπιασε. Δεν μπορούσα πια να διαλέξω. Το παιχνίδι άρχισε πάλι για να τελείωσει όπως την πρώτη φορά.
Όπως η γυναίκα πολύ λίγο συγκινείται απο τις αφηρημένες εκδηλώσεις, ενώ παραδίδεται με όλη της την ψυχή σε μια ολοκληρωμένη κατάσταση και υποτάσσεται στον δυνατό, ενώ κυριαρχεί πάνω στον αδύνατο, έτσι κι η λαικη μάζα προτιμά τον αφέντη, απ' τον ικέτη και αισθάνεται πιο ικανοποιημένη με μια θεωρία που δεν παραδέχεται καμιάν άλλη πλάι της, απο την φιλευλέθερη ανεξιθρησκεία. Η ανεξιθρησκεία της δίνει το αίσθημα της εγκατάλειψης, δεν ξέρει πως να τη χρησιμοποιήσει.
Μέσα σε 2 χρόνια ήξερα καλά τη θεωρία και τα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι σοσιαλδημοκράτες. Η τακτική της σοσιαλδημοκρατίας βασίζεται στο αξίωμα της κατασυκοφαντήσεως, όταν δοθεί το σύνθημα, των αντιπάλων εκείνων που θεωρεί αδιαφιλονίκητους, μέχρι που να τους σπάσει τα νεύρα, και που υποκύπτουν τελικά, ελπίζοντας μάταια ότι θα βρούν την ησυχία τους.
Αυτό βέβαια είναι μόνο μια τρελλή ελπίδα.
Και το παιχνίδι ξαναρχίζει μέχρι που τα θύματα παραλύουν απ' το φόβο των λυσσασμένων αυτών σκύλων.
Απο προσωπική πείρα, ξέρω ότι, η σοσιαλδημοκρατία γνωρίζει πολύ καλά την αξία της δύναμης και τη χρησιμοποιεί μόνον εκεί που πιστεύει, ή προσδοκά πως θα βρεί ανταλλάγματα. Αντιστόφως μοιράζει εγκώμια στους αδύναμους αντιπάλους της, περισσότερο ή λιγότερο ανεπιφύλακτα,ανάλογα με την ιδέα που έχει σχηματίσει για τις ψυχολογικές τους ικανότητες.
Φοβάται λίγοτερο έναν πνευματικό άνθρωπο, που δεν έχει θέληση, απο μια ζωντανή φύση με ελάχιστη διανοητικότητα.
Όσο για αυτούς που δεν έχουν ούτε πνευματικότητα ούτε δύναμη, ε, αυτούς τους ανεβάζει στα σύννεφα.
Φροντίζει να γεννά την εντύπωση ότι μόνον αυτήν κατέχει τον τρόπο να φέρνει σε έναν τόπο την ηρεμία, ενώ με σύνεση, χωρίς ούτε στιγμή να απομακρύνεται απο τις αρχές της, κατακτά τους οπαδούς της: πότε επικρατώντας βίαια, πότε υποστηρίζοντας ότι η γενική προσοχή πρέπει να στραφεί σε άλλα επίπεδα, όταν δεν θέλει να αντιταχθεί, ή όταν η λογοκλοπή έχει αποδειχθεί ανίκανη να προκαλέσει ένα σκάνδαλο και να καταπνίξει τον αντιτιθέμενο αντίπαλο.
Αυτή η τακτική που έχει στηριχθεί σε σοφές παρατηρήσεις των ανθρώπινων αδυναμιών, την φέρνει σχεδόν μαθηματικά, στην επιτυχία, αν το αντίθετο κόμμα δεν την πολεμήσει με τα ίδια της τα όπλα.
Πρέπει να μάθουν οι αδύνατοι άνθρωποι πως μόνο απ' αυτήν την σύμπτωση εξαρτάται η υπαρξή τους.
Κατανόησα βαθύτατα την σημασία που έχει η σωματική τρομοκρατία για την μάζα.
Μια ακόμα ψυχολογική αλήθεια.
Η τρομοκρατία στους δρόμους, στα δημόσια κέντρα, στα εργοστάσια, στις συγκεντρώσεις, θα πετυχαίνει πάντα αν μια παρόμοια τρομοκρατία δεν της φράξει το δρόμο.
Βεβαίως, τότε το κόμμα θα βάλει τις φωνές, κι αλλάζοντας πορεία θα αποταθεί και θα ζητήσει την προστασία του κράτους, που μόλις προ ολίγου έβριζε.
Τα "ελεύθερα συνδικάτα" ύψωναν απειλητικά στον πολιτικό ορίζοντα τον κίνδυνο μιας καταιγίδας. Και με τον καιρό κατάντησαν αναμφισβήτητες τρομοκρατικές συμμορίες που έβαλλαν ενάντια στην ασφάλεια και την ακεραιότητα της εθνικής οικονομίας, ενάντια στην ύπαρξη του Έθνους και την ελευθερία του ατόμου. Ακόμα ντρόπιασαν κάθε εννοια δημοκρατίας, περικλεινοντάς την σε μια γελοία και αισχρή φράση, που ήταν προσβολή για την ελευθερία και θα στιγμάτιζε στους αιώνες την συναδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων: " αν δεν είσαι σύντροφος, θα σου σπάσουμε το κεφάλι ".
Μόνον η τέλεια γνώση του τι ήταν πραγματικά οι Εβραίοι, μπορεί να δώσει τη λύση των απόκρυφων πηγών πάνω στις οποίες στηριζόταν στην πραγματικότητα η σοσιαλδημοκρατία.
Η γνώση αυτού του λαού σημαίνει και ανσήκωμα του επιδέσμου με τις ψεύτικες ιδέες που μας τυφλώνουν, πάνω στις αρχες και τις προθέσεις αυτού του κόμματος, ανάμεσα απο αυτές τις μπερδεμένες και σκοτεινές εκδηλώσεις, βλέπουμε να ξεπροβάλλει σε χοντρές γραμμές και με μια φρικτή γκριμάτσα: η φιγούρα του μαρξισμού.
Θα μου ήταν πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να καθορίσω σήμερα την εποχή που το όνομα Εβραίος, ξύπνησε μέσα μου αυτά τα ιδιαίτερα συναισθήματα.
Δεν θυμάμαι ποτέ να άκουσα να προφέρουν το όνομα αυτό στο πατρικό μου σπίτι κι όσο ζούσε ο πατέρας μου. Θυμάμαι ότι αυτός ο υπεροχος άνθρωπος θεωρούσε καθυστερημένους πνευματικά όσους μεταχειρίζονταν τους Εβραίους με ιδιαίτερο τρόπο. Είχε καταλήξει απο την πείρα της ζωής του, σε έναν κοσμοπολιτισμό, λίγο ως πολύ φανερό, που όχι μόνο τον πίστευε αυτός ο ίδιος, αλλά είχε καταφέρει να τον εμπνεύσει και σε μένα.
Στο σχολείο πάλι τίποτα δεν επηρέαζε τις ιδεές που μου είχαν δώσει απο το σπίτι.
Αλλωστε υπήρχαν πολύ λίγοι Εβραίοι στο Λιντς. Με το πέρασμα των αιώνων είχαν εξωτερικά εξευρωπαισθεί, κι έμοιαζαν εξωτερικά με όλους τους άλλους ανθρώπους κι εγώ τους νόμιζα Γερμανούς.
Δεν υποπτευόμουνα τότε, ότι ήταν δυνατόν να υπάρχουν συστηματικοί διώκτες των Εβραίων.
Με αυτέ τις αντιλήψεις ήρθα στην Βιέννη.
Όταν πρωτοήρθα στην Βιέννη έτρεφα για αυτούς έχθρα που έφτανε το μίσος, θεωρώντας και τον άνθρωπο αντιδραστικόύς. Αλλά με την πάροδο του χρόνου και με την ανάπτυξη της κρίσης μου, άλλαξα γνώμη. Πολύ περισσότερο μάλιστα απο τότε που γνώρισα τον άνθρωπο και το έργο του, η εκτιμησή μου έγινε μετά απο λίγο έκδηλος θαυσμασμός. Σήμερα περισσότερο απο κάθε άλλη φορά πιστεύω, ότι ο δρ. Λούεγκερ υπήρξε ο καλύτερος Γερμανός ηγέτης όλων των εποχών.
Πόσες απο αυτές τις πεποιθήσεις δεν σαρώθηκαν, απο την ριζική αλλαγή που επήλθε μέσα μου, μόλις γνώρισα το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα.
Μου στοίχισε σκληρή εσωτερική πάλη για μήνες και που συνεχώς αντιμετωπίζονταν μέσα μου η λογική και το συναίσθημα για να καταλήξει στο τέλος να νικήσει η πρώτη. Δυο χρόνια αργότερα το συναίσθημα ταυτίστηκε με τη λογική για να γίνει πιστός φύλακας και σύμβουλος.
Ήρθε ο καιρός που δεν περπατούσα πια, όπως τις πρώτες μέρες, τυφλός μέσα στους δρόμους της μεγάλης πολιτείας, αλλά τα μάτια μου ήταν ανοιχτά για να βλέπουν πια, όχι μόνο τα αρχιτεκτονήματα αλλά και τους ανθρώπους.
Στο κάτω-κάτω η καθαρότητα, ηθική ή άλλη οποιαδήποτε, ήταν για τους Εβραόυς κάτι τελείως ξεχωριστό. Ότι δεν ήξεραν απο το νερό παρά μόνο τη γεύση του, μπορούσες να το αντιληφθείς, βλεποντάς τους και δυστυχώς ακόμα περισσότερο, κλείνοντας τα μάτια.
Το σημείο που περισσότερο μ' απασχόλησε ήταν η ενεργητικότητα που έδειχναν οι Εβραίοι σε ορισμένους τομείς. Το πράγμα με έκανε να προσπαθήσω λίγο-λίγο να υπεισέλθω στο μυστήριο τούτο.
Γιατί, δεν υπήρχε οποιαδήποτε βρωμιά ή ατιμία μέσα στην κοινωνία, που να μην έχει ανακατευτεί ένας Εβραίος, τουλάχιστον.
Μόλις βύθιζες το νυστέρι μέσα σ ένα τέτοιο απόστημα, θα βλεπές να βγαίνει απο εκεί, σαν ένα σκουλήκι απο σάπιο σώμα, ένας μικρός γιούδας έκπληκτος κάτω απο το ξαφνικό φώς.
Τώρα δεν φοβάμαι πια να ξεκαθαρίσσω τις σχέσεις μου με το Ιουδαικό πρόβλημα. Ναι, θα πολεμούσα αυτή την βρωμιά. Όμως, παρόλο που συνήθισα να βρίσκω τους Εβραίους σ' όλες τις εκδηλώσεις του πολιτισμού, της πρακτικής ή της τέχνης, έμεινα κατάπληκτος όταν ανακάλυψα ένα δεσμό που ποτέ δεν περιμένα ότι θα υπήρχε.
Όταν ανακάλυψα ότι οι Εβραίοι ήταν οι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών οι παρωπίδες έπεσαν απ' τα μάτια μου. Αυτό ήταν το τέλος της εσωτερικής πάλης που τόσο καιρό υπέφερα.
Μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως, άνθρωποι που πολλές φορές συζητούσαν λογικά, όταν μιλούσες μόνος μαζί τους, τάχαναν ξαφνικά κι έπεφταν πάλι στην κυριαρχία της μάζας. Αυτή η παρατήρηση μ' έκανε πότε - πότε να απελπίζομαι. Όταν νόμιζα ότι είχα σπάσει τον πάγο, αφού τους τα είχα πεί έξω απο τα δόντια και πίστεψα ότι είχα ξεκαθαρίσσει μέσα τους μια λανθασμένη αλήθεια και απάνω που χαιρόμουνα για την επιτυχία μου, έβλεπα την άλλη μέρα με πόνο ότι θα έπρεπε να ξαναρχίσω απ' την αρχή. Όλες μου οι προσπάθειες ήταν μάταιες. Όπως το εκρεμμές με την αιωνιά του κίνηση, οι στραβές τους ιδέες, ξαναγύριζαν απο εκεί που είχαν ξεκινήσει.
Και όταν συναντούσες σε λίγο αυτόν που πίστευες ότι είχε θεραπεύσει, είχε γίνει πάλι ο ίδιος όπως άλλοτε.
Είχε ξαναπέσει στη αφύσικη κατάσταση του.
Έκανα μια τεράστια προσπάθεια κι επιχείρησα να διαβάσω τον Μαρξιστικό Τύπο, αλλά η εντύπωση και η απώθηση που μου γέννησε ήταν τέτοια ώστε θέλησα να γνωρίσω καλύτερα τους συντάκτες κι όλους αυτούς που τον εξέδιδαν.
Ήταν όλοι χωρίς εξαίρεση, αρχίζοντας απο τους διευθυντές, Εβραίοι.
Σχεδόν πάντα έχανα το παιχνίδι. Μολαταύτα, έπρεπε να σώσω τη μάζα με κάθε θυσία χρόνου και υπομονής.
Όμως ποτέ δεν κατάφερα να αλλάξω την γνώμη ενός Εβραίου. Αλλά τότε κιόλας, ώστε σχεδόν αφελής, έτσι που επιζητούσα να πολεμήσω αυτή τη θεωρία μέσα στο μικρό μου κύκλο, μιλούσα συνεχώς, έβγαζα λόγους και φανταζόμουνα ότι θα κατάφερνα να τους πείσω, για τον κίνδυνο που διατρέχαμε όλοι απο τις μαρξιστικές θεωρίες. Ήθελα να πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα ήταν θετικό. Αλλά φαίνεται ότι αυτά που τους έλεγα για το τι θα επακολουθήσει δεν χρησιμευε παρά για να ενδυναμώνει την μονολιθικότητα τους.
Όσο συζητούσα μαζί τους, τόσο περισσότερο κατανοούσα την διαλεκτική τους. Βασίζονταν στην αρχή, στην ηλιθιότητα - στην ανοησία του αντιπάλου, κι όταν δεν έβρισκαν τρόπο να ξεφύγουν έκαναν πια τον κουτό.
Ο Εβραίος δεν παραδεχόταν ποτέ τι είχε γίνει την προηγούμενη ημέρα.
Κατέληξα να τους μισήσω.
Έμαθα καλά πια αυτό που εννοούν για τους Εβραίους: ότι πλουτίζουν τη σκέψη τους για να μπορούν να την κρύψουν. Και κανείς δεν πρέπει να ζητά το αληθινό νόημα μέσα στο κείμενο, αλλά ανάμεσα στις αράδες όπου είναι προσεκτικά κρυμμένο.
Αυτή η εποχή, ήταν που σημειώθηκε μέσα μου η πιο ριζική επανάσταση που γνώρισα ποτέ στην υπόλοιπη ζωή μου και που έμελλε να την διαγράψει.
Ο νωχελικός κοσμοπολίτης που ήμουν μέχρι τότε μετάλλαξε σε φανατικό αντισημίτη.
Για μια φορά ακόμη - θα ταν η τελευταία - θανάσιμη αγωνία έσφιξε την καρδιά μου.
Στο διάστημα που μελετούσα την επίδραση του εβραικού λαού δια μέσου της Ιστορίας, αναρωτιόμουνα ξαφνικά μ' ανησυχία, αν το μέλλον τάχα, που οι εξελίξεις είναι για μας τους κοινούς θνητούς ανεξερεύνητες, δεν είχε κιόλας επισημάνει με μιαν αμετάκλητη απόφαση, την τελική νίκη αυτού του μικρού λαού.
Το δικαίωμα να αγωνιστούμε για την επιβίωση μας είναι πράγματι αναφαίρετο, ή μήπως υπάρχει μέσα στο μυαλό μας μόνο?
Η εβραική άποψη του μαρξισμού απορρίπτει την αρχή της αριστοκρατικότητας των ειδών, που προβλέπει η φύση, και βάζει στη θέση του, αιώνιο προνόμιο της πράξης και της δύναμης, την υπεροχή των πολλών με το θανάσιμο βάρος του αριθμού τους.
Αρνείται την ατομική αξία του ανθρώπου, απορρίπτει την εθνική και ρατσιστική οντότητα και στερεί έτσι την ανθρωπότητα απο την πρωτινή ύπαρξη και τον πολιτισμό της.
Η αιώνια φύση εκδικείται αμείλικτα όταν προδίδονται οι εντολές της.
Να γιατί πιστεύω ότι πρέπει να ενεργούμε σύμφωνα με τη θέληση του Παντοδύναμου Δημιουργού μας, γιατί: Υπερασπίζοντας τον ευατό μου ενάντια στους Εβραίους, αγωνίζομαι για να υπερασπιστώ το έργο του Κυρίου.
Σ' ένα πολύ μικρό κύκλο ανθρώπων μιλούσα και τους έλεγα ότι με συγκινούσε, κι ότι με τραβούσε εσωτερικά.
Σιχάθηκα το Κοινοβούλιο, αλλά όχι και την ιδέα που αντιπροσώπευε. Το αντίθετο, οι φιλελεύθερες ιδεές μου δεν μου επέτρεπαν να φανταστώ έναν άλλο τρόπο διακυβερνήσεως.
Η σκέψη μιας οποιασδήποτε δικτατορίας, φαινόταν στα μάτια μου, έτσι καθώς ήμουν κατάφατσα στο ανάκτορο των Αψμβούργων, σαν έγκλημα κατά της ελευθερίας και καταλυτικής κάθε έννοιας δικαίου.
Είχα κιόλας καταλάβει ότι όσο θα επιζούσε η Αυστριακή κυβέρνηση, η γερμανική πλειοψηφία δεν θα παιρνε ποτέ μια πραγματική θέση στο Κοινοβούλιο.
Είχα μπροστά μου το υπέροχο ελληνικό στοιχείο, εδώ στην γερμανική γη.
Ότι θείο υπάρχει μέσα στη Δημοκρατία, πνίγεται δυστυχώς απο τ' βούρκο του Κοινοβουλευτισμού.
Μήπως κάθε πράξη του μεγαλοφυούς ανθρώπου, δεν εξαντλείται σε μιαν επίθεση ενάντια στην νωθρότητα της μάζας?
Είναι δυνατόν να πιστεύουμε ακόμη ότι η ανθρώπινη πρόοδος μπορεί να βγεί απο το μυαλό της πλειοψηφίας και όχι απο το κεφάλι ενός και μόνου ανθρώπου? Και τότε δεν πρέπει να απελευθερώσουμε το μέλλον απ' αυτές τις επιτεύξεις του προηγούμενου πολιτισμού που ήταν έργο ατόμων?
Έτσι όλο κ περισσότερο ο αληθινός πολιτικός ηγέτης θα αποτραβηχθεί απο την ενεργό πολιτική ζωή, που στο συνολό της σχεδόν απαρτίζεται απο διάφορες επιχείρησεις για να κερδηθεί ο έπαινος της πλειοψηφίας, παρά απο αληθινά και γόνιμα έργα, όλο και περισσότερο η πολιτική ηγεσία θα παραδοθεί στους ευτελείς και σε λίγο θα τους κατακτήσει.
Έτσι φτάσαμε σήμερα ο κάθε δερματέμπορας με το μικρό μυαλό και τη φτηνή συνείδηση να μην μπορεί πια να αντιληφθεί τη σπαρακτική μετριότητα των πολιτικών του πράξεων και να εκτιμά ένα κυβερνητικό σύστημα που δεν απαιτεί απ αυτόν ούτε πολύ εξυπνάδα ούτε πνευματικότητα. Αλλά που βολεύεται θαυμάσια με τη χωριάτικη κρίση του, μη έχοντας τίποτα το κοινό με τη δύναμη του πνεύματος ενός Περικλή.
Κι απ την άλλη πάλι οι εκπρόσωποι της πλειοψηφίας δεν μισούν τίποτα πιο πολύ απο έναν ανώτερο άνθρωπο.
Γιατί είναι ένα πράγμα που δεν πρέπει, δεν έχουμε το δικαίωμα να το ξεχνάμε: η πλειοψηφία δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει το άτομο.
Δεν υπάρχει εξουσία τόσο ψεύτικη, εξεταζόμενη αντικειμενικά, όσο η κοινοβουλευτική.
Κατ' αρχήν ένα κράτος βγάζει έναν πραγματικό πολιτικό ηγέτη μόνο σε ευλογημένες μέρες κι όχι εκατό μαζί.
Δεύτερο η μάζα είναι πάντα της ενστικτωδώς εχθρική απέναντι στα αληθινά φωτισμένα μυαλά.
Ότι το εξαιρετικό έγινε απάνω στη Γη απο καταβολής κόσμου, οφείλεται πάντα στην ατομική πρωτοβουλία, μολονότι πεντακόσια άτομα, με μυαλό κάτω απο το μέτριο παίρνουν αποφάσεις που κανονίζουν την τύχη του Έθνους,
Και για να φτάσουμε σε ένα συμπέρασμα: το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν μπορεί παρά μα αρέσει σε καταχθόνια πρόσωπα που φοβούνται να παρουσιαστούν στο δυνατό φώς. Κάθε καθαρός άνθρωπος γνώστης των δικαιωμάτων και των ευθυνών του πρέπει να το απορρίψει. Μόνο οι Εβραίοι μπορούν να υποστηρίζουν ένα πολιτευμα τόσο βρώμικο και τόσο δόλιο όσο αυτό.
Αντίθετη αυτής της παραπάνω επινόησης στάθηκε μόνον η αληθινή Γερμανική Δημοκρατία της οποίας ο πρόεδρος εκλέγεται ελεύθερα και παίρνει απάνω του ολόκληρη την ευθύνη των κινήσεων και των πραξεών του. Μια τέτοια δημοκρατία δεν παραδέχεται ότι τα διάφορα θέματα μπορούν να ανακινηθούν με την ψήφο της πλειοψηφίας. Μια και μόνη απόφαση που αναφέρεται στο καλό και στην επιβίωση της χώρας.
Αν υπάρχει αντίρρηση στο γεγονός ότι, κάτω απο παρόμοιες συνθήκες είναι δύσκολο να βρεθεί ένας άνθρωπος που θα δεχτεί να θυσιαστεί για ένα τόσο βαρύ έργο, η απάντηση θα 'ναι μία:
Ο Θεός θα τον προμηθεύσει! Γιατί αυτή είναι η αληθινή έννοια της Γερμανικής δημοκρατίας: δεν επιτρεπει στον πρώτο τυχόντα αριβίστα που θα φανεί, όσο και αν τον βοηθήσουν οι συνθήκες, να κυβερνήσει τους συμπολίτες του. Ο φόβος της ευθύνης είναι τόσο μεγάλος ώστε να απομακρύνει τους ανίκανους και τους αδύνατους.
Στο Πάνθεο της Ιστορίας μπαίνουν μόνο οι άντρες και όχι οι συνωμοτες.
Όταν η φυλή κινδυνεύει να απωθηθεί ή και να εξαφανιστεί, το ζήτημα της νομιμότητας δεν παίζει παρά δευτερέοντα ρόλό. Σ' αυτές τις περιστάσεις δεν παίζει κανένα ρόλο αν το δικαίωμα της ύπαρξης κατακτάται με νόμιμα μέσα.
Το ένστικτο αυτοσύντηρησης των καταπιεζομένων θα είναι πάντα η μεγαλύτερη τους δικαιολογία για έναν αγώνα με όλα τα μέσα.
Τα δικαιώματα του ανθρώπου πρωτεύουν απο τα δικαιώματα του Κράτους.
Γιατί όποιος δεν είναι έτοιμος να πολεμήσει για την υπαρξή του, ή δεν είναι ικανός να το κάνει, είναι κιόλας προδιαγεγραμμένος ο χαμός του απο την αιώνια και δίκαιη Θεία Πρόνοια.
Όποιος αγωνίζεται να σώσει τη δικιά του μόνο υπόσταση δεν διαθέτει παρά λίγο μόνο δυναμικό για τους άλλους.
Η δύναμη που έβαλε σε κίνηση τις μεγάλες χιονοστιβάδες της Ιστορίαςστον πολιτικό ή θρησκευτικό τομέα, υπηρξε μόνο μία στους αιώνες των αιώνων: η μαγική δύνμαη του Λόγου.
Αυτός που δεν γνώρισε ποτέ το πάθος, αυτός που το στόμα είναι κλειστό, αυτός δεν θα γίνει ποτέ ο εκλεκτός του Θεού για να εκφράσει τη θελησή του. Ο κάθε γραφιάς μπορεί λοιπόν να μείνει μπροστά στο μελανοδοχείο του και να συνθέσει "θεωρίες". Του χρειάζονται γι αυτό γνώσεις και ταλέντο. Αλλά δεν θα γίνει ποτέ ηγέτης. Γιατί δεν είναι εκλεκτός.
Το ίδιο θα συμβεί και με το φιλειρηνιστή Γερμανό.
Ο Εβραίος δεν έκανε καμμία παραχώρηση σ' ότι αναφερόταν σε θέματα της φυλής του.
Αν σου λείπει το κουράγιο, ή αν αυτό το καλύτερο μέλλον δεν έχει ήδη αρκετά ξεκαθαρίσει μέσα σου, τότε αποτραβήξου. Σε καμμία περίπτωση μην δοκιμάσεις να αποκτήσεις με την οδό του πολιτικού οργανισμού, αυτό που δεν τόλμησες να διεκδικήσεις, αποκαλυπτοντας το πρώτα ο ίδιος.
Τίποτα πιο χειρότερο δεν υπάρχει για ένα κόμμα απο το ν' αφήσει την εξουσία σ' ανθρωπους νευρωτικούς κι αλαζόνες που δεν κάνουν καμιά παραχώρηση στις πεποιθήσεις τους.
Μελετούμε και σπουδάζουμε την Ιστορία για να βγάζουμε διδάγματα για το παρόν.
Αυτός που δεν είναι ικανός να κάνει κάτι τέτοιο δεν μπορεί να φανταστεί τον ευατό του αρχηγό κόμματος. Δεν είναι παρά ένας γελωτοποιός γεματός οίηση κι όλη του η καλή θέληση δεν μπορεί να αντισταθμίσει την πρακτική του ανικανότητα.
Γενικά, η τέχνη του αληθινού πολιτικού αρχηγού όλων των εποχών συνίσταται προ πάντων, στο να συγκεντρώνει την προσοχή του λαού σ' ένα και μοναδικό αντίπαλο και να μην αφήνει τις δυνάμεις του να διασκορπιστούν. Όσο πιο συγκεντρωμένη η δύναμη τόσο πιο δυνατό το χτύπημα.
Η τέχνη να άρχεις απάνω στον λαό είναι κυρίως η συγκέντρωση των εχθρών στην ίδια κατηγορία.
Όσα πλάσματα καταφέρουν να αντισταθούν στις αντιξοότητες αυτές της φύσης, όποια τους επιτρέψει η φύση να επιζήσουν, θα γίνουν σκληροί και ικανοί να δημιουργήσουν με τη σείρα τους, έτσι ώστε η ίδια βασική εκλογή να επαναληφθεί.
Η φύση ενεργώντας έτσι σκληρά απέναντι στο άτομο κ ανακαλώντας το πίσω την στιγμή που θα αντιληφθεί ότι δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής, δυναμώνει τη φυλή και το είδος και την βοηθάει να φτάσει σε υψηλά επιτεύγματα.
Μια φυλή πιο δυνατή θα κατακτήσει τις αδύνατες φυλές, γιατι η τελική εφόρμηση προς την ζωή θα τσακίσει τις γελοίες αυτές αντιλήψεις για μια υποτιθέμενη ιδεαλιστική ανθρωπότητα και θα κάνει θέση σε μια ανθρωπότητα που πατά γερά πάνω στην φύση και που θα συντρίψει τους αδύνατους και θα ενθρονίσει τους δυνατούς.
Οποιος λοιπόν θέλει να εξασφαλίσει την ύπαρξη του Γερμανικού λαού με τον θεληματικό περιορισμό των γεννήσεων, του αποκλείει κιόλας κάθε προοπτική για το μέλλον.
Θα έρθει μια μέρα που ο κόσμος θα αποκτήσει μια ανθρωπότητα με λιγότερη καλλιέργεια, αλλά μεγαλύτερη ενεργητικότητα.
Δεν προσφέρεται λοιπόν για το μέλλον παρά δύο δυνατότητες: ή ο κόσμος θα διευθύνεται απο τους κανόνες της μοντέρνας δημοκρατίας μας και τότε η ζυγαριά θα κλίνει πρός όφελος των αριθμητικά ισχυρότερων λαών, ή ο κόσμος θα διευθύνεται με βάση τους φυσικούς νόμους: οπότε θα υπερισχύσουν οι λαοί με σιδερένια θέληση κι όχι αυτοί που θα χουν εθελοντικά εφαρμόσει τον περιορισμό των γεννήσεων.
Κανείς δεν μπορεί να χει αμφιβολία ότι η ύπαρξη της ανθρωπότητας στηρίζεται πάνω στις ατελείωτες μάχες. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μόνο θα θριαμβεύσει.
Η ανθρωπότητα έφτασε εδώ που είναι σήμερα, μόνο κάτω απο συνεχείς πολέμους. Η αιώνια ειρήνη θα την οδηγούσε στον τάφο.
Αν τούτη η Γη γίνηκε στα αλήθεια για να υπάρχει αρκετή θέση για όλους, ας μας δώσουν λοιπόν το έδαφος που μας είναι απαραίτητο για να ζήσουμε.
Σίγουρα δεν θα το κάνουν εθελοντικά. Αλλά τότε εναπόκειται στην αντίληψη που έχει καθένας για την δικαιοσύνη, ν' αγωνιστεί για την υπαρξή του. Και όποιος αρνιέται με το καλό, δεν έχουμε παρά να τον πείσουμε με την γροθιά μας. Αν οι προγονοί μας πίστευαν άλλοτε κι ενεργούσαν μ' αυτή τη νοοτροπία της ειρηνικής αντιμετώπισης των πραγμάτων, σήμερα δεν θα είχαμε απο αυτό το έδαφος που κατέχουμε παρά το ένα τρίτο κι ο γερμανικός λαός δεν θα είχε καν ζωή για να φροντίζει το μέλλον του, μέσα στην Ευρώπη.
Η σκέψη ότι η Αγγλία όφειλε να βγάλει τα κάστανα απο τη φωτιά, μας έκανε δυσσάρεστη εντύπωση. Λές και οι συμμαχίες μπορούν να έχουν άλλο σκοπό παρά την εξυπηρέτηση και των δύο συμβαλλομένων μερών. Και όμως θα μπορούσαμε να πετύχουμε μια τέτοια συμμαχία με την Αγγλία. Η Εγγλέζικη διπλωματία ήταν αρκετά πονηρή ώστε να αγνοεί ότι κάθε όφελος θα ήταν εναντίον της.
Μόνο ανώριμα παιδιά μπορούσαν να πιστέψουν ότι έφτανε η καλή τους διάθεση, ή η αγάπη προς τον πλησίον κι η διαβεβαιώση για τις ειρηνικές πεποιθήσεις τους, για να πάνε να φέρουν απο μια άλλη χώρα μπανάνες, ονομάζοντας αυτήν την επιχείρηση "ειρηνική κατάκτηση των λαών" όπως έλεγαν οι φλύαροι, με έμφαση και οίηση.
Όχι : αν ακολουθούσαμε αυτήν την τακτική, ήταν αναπόφευκτο να γίνει η Αγγλία απ' τη μια μέρα στην άλλη εχθρός μας.
Θα πρέπε λοιπόν να ξέρουν, ότι δίκαια η Αγγλία αποτελεί ζωντανό παράδειγμα της αντίθετης θεωρίας μ' αυτή που υποστήριζαν εκείνοι, κι ότι κανείς άλλος λαός στον κόσμο δεν έχει καλύτερα και πιο σκληρότερα προετοιμάσει τις οικονομικές διαμάχες με το σπαθί και κατόπιν να τις υπερασπιστεί πιο αποφασιστικά, όσο η Αγγλία.
Εκτός απο αυτό, τι πλάνη να πιστεύουν ότι η Αγγλία ήταν τόσο δειλή ώστε να δίσταζε να χύσει το αίμα της για χάρη της οικονομικής της επέκτασης.
Η Αγγλία είχε πάντα στη διαθεσή της το στρατό που χρειαζόταν.
Oi σπουδαίοι δάσκαλοι της πολιτικής μας δεν κατάφεραν να υποψιασθούν ότι η Αγγλία δεν είναι μια χώρα που μπορείς να την κατακτήσεις με την πονηριά και τις υπεκφυγες.
Αυτό που πέτυχαν οι Άγγλοι μπορούσαμε να το πετύχουμε κ εμείς. Κι ακόμα ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό επιχείρημα έβγαινε απο τη σύγκριση της δικής μας ευθύτητας με την χαρακτηριστική δολιότητα του Εγγλέζου.
Υπάρχουν γύρω μας εκατοντάδες χιλιάδες προβλήματα που η λύση τους είναι τό ίδιο απλή όπως το αυγό του Χριστόφορου Κολόμβου, αλλά οι άνθρωποι του είδους του Κολόμβου είναι που συναντιόνται αρκετά σπάνια.
Έτσι, όλοι οι άνθρωποι χωρίς εξαίρεση περπατούν μέσα στον απλόχωρο κήπο της φύσης και μοιάζουν όλα να τα γνωρίζουν κι όλα να τα ξέρουν κι όμως συμπεριφέρονται σαν τυφλοί, με λίγες μόνο εξαιρέσεις, απέναντι σε μια απο τις πιο βασικές και τις πιο καταφανείς αρχές: αυτή που με ορισμένα οργανικά χαρακτηριστικά κατανέμει τα είδη ανάμεσα στα ζωντανά πλάσματα αυτής της γης.
Κάθε διασταύρωση δυο όντων διαφορετικής αξίας, δίνει σαν καρπό ένα κατασκεύασμα κατώτερο της αξίας των γονέων. Δηλαδή ο βλαστός μιας τέτοιας ένωσης τοποθετείται πιο ψηλά απ το επίπεδο που βρίσκονται οι γονείς μιας κατώτερης ράτσας, αλλά μένει πάντα και πιο χαμηλά απ το επίπεδο των γονέων τς ανώτερης ράτσας. Στη σύνεχεια, θα υποκύψει αργότερα, στον αγώνα που θα δώσει για να επιβιώσει, ενάντια σ΄αυτήν την ανώτερη ράτσα. Ένα τέτοιο ζευγάρωμα έρχεται σε αντίθεση με την θέληση της φύσης που τείνει να ανυψώσει το επίπεδο των όντων της.
Κατ' ακολουθίαν, ο αγώνας που αναπτύσεται ανάμεσα στις ράτσες έχει πολύ λιγότερο, σαν βασική αιτία μιαν βαθειά αντιπάθεια, παρά την πείνα και τον έρωτα. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η φύση παραμένει ένας απαθής και ικανοποιημένος μάρτυρας.
Ο αγώνας για το καθημερινό ψωμί οδηγεί στη ήττα ένα πλάσμα αδύνατο ή αρρώστημένο ή προικισμένο με λιγότερη εσωτερική δύναμη, το ίδιο όπως η μάχη του αρσενικού για την κατάκτηση του θηλυκού δεν επιτρέπει το δικαίωμα της γέννησης παρά μόνο στο υγιεινό πλάσμα, ή τουλάχιστον του δίνει τέτοιες δυνατότητες να το πετύχει.
Αλλά ο αγώνας είναι πάντα το μέσον για να αναπτυχυεί η υγεία και η δύναμη αντίστασης του είδους και συνεπακόλουθα, οι συνθήκες που θα του επιτρέψουν ρατσική πρόοδο.
Προσπαθώντας να επαναστατήσει ενάντια στη λογική και αναπόφευκτη θέληση της φύσης ο άνθρωπος, έρχεται σε σύγκρουση με τις αρχές εκείνες που του επιτρέπουν να είναι και να υπάρχει σαν άνθρωπος. Έτσι επιχειρώντας μια ενέργεια ενάντια στην φύση είναι σαν να προετοιμάζει την ίδια την καταστροφή του.
Σ' αυτό το σημείο θα κάνει την εμφανισή της - πως ήταν δυνατόν! - η καθαρά ιουδαική αντίρρηση, τόσο κωμική όσο και βλακώδης, του μοντέρνου ειρηνιστή:
" Ο άνθρωπος πρέπει ακριβώς κι έχει καθήκον να νικήσει τη φύση ".
Θα πρεπε λοιπόν, είτε το θέλαμε είτε όχι, να αποφασίσουμε οριστικά ότι ήταν απαραίτητο να κάνουμε πόλεμο για να πετύχουμε την βασιλεία του ειρηνισμού.
Πραγματικά η ειρηνιστική ιδέα κι ο ανθρωπισμός είναι ίσως μια υπέροχη ιδέα, όταν θα έχει κατακτηθεί ο κόσμος και θα έχει υποταχθεί στον ανώτερο άνθρωπο, που θ' αποβεί έτσι για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα ο απόλυτος κυρίαρχος αυτής της γής.
Λοιπόν πρώτα απ' όλα αγώνας και μετά ίσως ο φιλειρηνισμός.
Όλα αυτά που σήμερα θαυμάζουμε πάνω σε τούτη τη γη - επιστήμη και τέχνη, τεχνική και ανακαλύψεις - είναι ο καρπός της δημιουργικής ενεργητικότητας πολύ λίγων λαών και ίσως πρωταρχικά μιας μόνο ράτσας. Απ' αυτούς λοιπόν εξαρτάται η διατήρηση του πολιτισμού. Αν αυτοί οι λαοί υποκύψουν, ολ' αυτά που απαρτίζουν και συμπληρώνουν την ομορφιά τούτου του κόσμου θα κατεβούν μαζί τους στον τάφο.
Αυτό το ίδιο πράγμα που οδηγεί τον ένα να πεθάνει απο την πείνα, εξωθεί τον άλλο σε μια σκληρή δουλειά.
Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί του παρελθόντος οδηγηθηκαν στην κατάπτωση, απλά και μόνο επειδή η πρωταρχική δημιουργική ράτσα πέθανε απο μια δηλητηρίαση του αιματός της.
Η βαθύτερη αιτία της τέτοιας κατάπτωσης υπήρξε πάντα η παραγνώριση της βασικής αρχής που απ' αυτήν εξαρτάται κάθε πολιτισμός κι οι άνθρωποι που τον απαρτίζουν. Για να διατηρήσουμε ένα ορισμένο πολιτισμό πρέπει να προφυλάξουμε τον άνθρωπο που τον δημιούργησε. Αλλά αυτή η προφύλαξη είναι συνδεδεμένη με τον σκληρό νόμο της αναγκαιότητας και την δίκαιη νίκη του καλύτερου και του πιο δυνατού.
Όποιος λοιπόν θέλει να ζήσει ας πολεμήσει! Αυτός που αρνείται να αγωνιστεί σ΄ αυτόν τον κόσμο όπου νόμος του είναι η αδιάκοπη πάλη, δεν αξίζει να ζήσει.
Αυτό μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά είναι αλήθεια! Μολάταύτα πολύ πιο σκληρή είναι η τύχη του ανθρώπου που πιστεύει πως μπορεί να νικήσει τη φύση ενώ στην πραγματικότητα αυτή τον υποτάσσει. Εξαθλίωση, δυστυχία και αρρώστια, να η απάντηση της φύσης.
Ο άνθρωπος που ξεχνά ή κατηγορεί τους νόμους της ράτσας του στρερείται στην πραγματικότητα, απ' την ευτυχία να γνωρίσει την επιτυχία του. Εμποδίζει την νικηφόρα πορεία της ανώτερης ράτσας και εξαιτίας της εξίσου όμοια και την πρόοδο της ανθρωπότητας.
Κουρασμένος απο το βάρος να αισθάνεται άνθρωπος, πέφτει στο επίπεδο του ζώου που είναι ανίκανο ν' ανυψωθεί στην σκάλα των όντων.
Όλα όσα έχουμε σήμερα μπροστά μας σαν σημάδια του ανθρώπινου πολιτισμού, καρποί της τέχνης, της επιστήμης και της τεχνικής, είναι, σχεδόν κυριολεκτικά, δημιουργήματα και καρποί της δραστηριότητας των Αρίων.
Αν εξάλειφαν απ' το πρόσωπο της Γης τον Άριο, ένα βαθύ σκοτάδι θα εξαπλωνόταν πάνω της για μερικούς αιώνες. Ο πολιτισμός που αυτός δημιούργησε θ' αντανακλούσε ακόμη, αλλά, τελικά ο κόσμος θα μεταβαλλόταν σε μια απέραντη έρημο.
Έστησε τις χοντρές πέτρες και τα σχέδια των οικοδομημάτων της ανθρώπινης προόδου και άφησε μόνο την εκτελεσή τους στο πνεύμα των άλλων λαών.
Αν, απο σήμερα, η επίδραση των Αρίων σταματούσε να εξασκείται πάνω στην Ιαπωνία, υποθέτωντας ότι η Ευρώπη και η Αμερική καταστρέφονταν, η πρόοδος που έκανε ο Ιάπωνας στις επιστήμες και την τεχνική θα διαρκούσε για λίγο διάστημα. Αλλά μόλις περνούσαν λίγα χρόνια η πήγη θα στέρευε, οι ειδολογικοί γιαπωνέζικοι χαρακτήρες θα κέρδιζαν ξανά το χαμένο τους έδαφος κι ο δημιουργικός πολιτισμός της χώρας αυτής θα κατακομματιαζόταν - θα ξανάπεφτε στον βαθύ ύπνο, απο όπου τον τράβηξε ο Άριος πολιτισμός.
Οι Άριοι λαοί - που η στρατιωτική τους δύναμη είναι στα αλήθεια γελοία - κατακτούν και υποτάσσουν λαούς ξένους, και παρακινούμενοι απο τις συνθήκες ζωής που τους προσφέρει η καινούργια χώρα ( ευφορία, φύση, κλίμα κ.λ.π. ) ή επωφελούμενοι απο την ευκαιρία που τους προσφέρει το έμψυχο υλικό της κατώτερης φύλης, αναπτύσουν τις διανοητικές και οργανωτικές τους ικανότητες κι επιβλέπουν πάνω σ' αυτούς τους ξένους λαούς σαν κυρίαρχοι και αφέντες.
Όμως τέλος, οι κατακτητές αρχίζουν να υποχωρούνε στον βασικό κανόνα, που ώς τώρα είχαν τηρήσει, χάρη στον οποίο μπόρεσαν να διατηρήσουν την καθαρότητα του αιματός τους. Αρχίζουν να έρχονται σε επαφή και να ενώνονται με τους ιθαγενείς, βάζοντας έτσι τέλος στην ίδια τους την ύπαρξη. Γιατί το βασικό αμάρτημα που συνέβη στον παράδεισο είχε πάντα σαν αποτέλεσμα την τιμωρία του ενόχου.
